نقطه اشتعال
نقطهٔ اشتعال ( Flash point) پایینترین درجهٔ دمایی است که در آن از ماده، بخاری قابل احتراق ساطع میشود. اندازهگیری نقطهٔ اشتعال نیازمند یک منبع
احتراق است. با خارج کردن منبع احتراق از محل، بخار یادشده آتش نخواهد گرفت. نقطهٔ احتراق نیز پایینترین دمایی است که در ان از ماده بخاری قابل
احتراق ساطع میشود و حداقل برای پنج ثانیه میسوزد.
نبایستی نقطهٔ اشتعال را با دمای خودآتشگیری اشتباه گرفت. در دمای خودآتشگیری نیازی به منبع احتراق وجود ندارد. نقطه احتراق، دمای بالاتری
است که در آن بخار پس از احتراق به سوختن ادامه میدهد. نه نقطهٔ اشتعال و نه نقطه احتراق، به دمای منبع احتراق که بسیار بالاتر است وابسته نیستند.
از نقطهٔ اشتعال به عنوان ویژگی توصیفی مواد سوختنی مایع استفاده شده و از آن به جهت توصیف خطرات اشتعالپذیری مایعات استفاده میکنند.
نقطهٔ اشتعال هم به مایعات قابل اشتعال و هم به مایعات قابل احتراق اشاره دارد؛ و برای هرکدام استانداردهای متفاوتی تعریف شدهاست
مایعاتی با نقطهٔ اشتعال کمتر از ۵/۶۰ درجه سانتیگراد، بسته به استانداردی که اعمال میگردد قابل اشتعال، و مایعاتی با نقطهٔ اشتعال بالای
این دما قابل احتراق تلقی میگردند.
هر مایعی دارای فشار بخار میباشد که تابع دمای آن مایع است. هرچه دما افزایش یابد فشار بخار نیز افزایش مییابد. هرچه میزان فشار بخار افزایش یابد
تراکم بخار مایع قابل اشتعال در وا افزایش مییابد. از این رو دما تعیینکنندهٔ میزان تراکم بخار مایع قابل اشتعال در هوا میباشد.
تراکم معینی از بخار موجود در هوا جهت پایداری احتراق الزامی میباشد و این تراکم برای هر مایع قابل اشتعالی متفاوت است. نقطهٔ اشتعال یک مایع قابل
اشتعال پایینترین درجهای است که در آن بخار قابل اشتعال به حد کافی برای احتراق، بوسیلهٔ منبع احتراق، موجود است.
اندازهگیری
اندازهگیری نقطهٔ اشتعال به دو صورت اصلی انجام میشود: اوپن کاپ (فلش باز) و کلوزد کاپ (فلش بسته)
در تجهیزات اوپن کاپ نمونه را درون ظرف سربازی ریخته حرارت میدهند و هر چند درجه یکبار، شعلهای را از روی سطح آن عبور میدهند.
نقطهٔ اشتعال اندازه گرفته شده در حقیقت با تغییر ارتفاع شعله از سطح مایع متفاوت خواهد شد و در ارتفاع مناسب اغلب همزمان با نقطه اشتعال رخ میدهد.
معروفترین نمونهٔ این آزمایشهای، اوپن کاپ کلیولند (COC) است.
دو نوع تستر «کلوزد کاپ» داریم: نا موازن همانند پنسکی – مارتنز که دمای بخار روی سطح مایع با دمای خود مایع در تراز نمیباشند و
موازن همانند اسمال اسکیل (که به ستافلش نیز معروف است) که بخار هم دمای با مایع تصور میشود.
در هر دوی این روشها منبع احتراق را در فضای دربستهای که مایع را در آن ریختهاند مهیا میکنند.
در حالت عادی تسترهای کلوزد کاپ مقادیر پایینتری را نسبت به نوع اوپن کاپ نشان میدهند. (نوعاً بین ۵ تا ۱۰ درجهٔ سانتی گراد) و
تخمین دقیق تری از دمایی که فشار بخار به پایینترین حد اشتعالپذیری (LFL) خود میرسد ارائه میکند.
نقطهٔ اشتعال، بیشتر یک مقیاس تجربی و عملی است تا اینکه یک پارامتر فیزیکی اساسی باشد. مقدار اندازهگیری شده بسته به نوع دستگاه
و گوناگونی پروتکلها شامل کاهش و افزایش دما (در تسترهای خودکار)، زمان تخصیص داده شده برای هم دما شدن بخار و مایع، حجم نمونه و
حتی هم زدن آن، نتیجههای متفاوتی خواهد داشت. «ATEX directive» سه آستانهٔ خطر که در آنها بخار احتراق مییابد را بهطور کلی توصیف مینماید.
لباس آتش نشانی VIKING PS1000gold
برگشت شعله (Back Draft)
نقش آزبست یا پنبهٔ نسوز در لباس آتش نشانی PB
مطالب مفید جهت کار با گازسنج ها
استاندارد های فارسی NFPA